Iemand vroeg mij mijn visie op te schrijven over wat ik vind dat er
mankeert aan onze samenleving, maar vooral over wat in mijn ogen wel de
juiste organisatie zou zijn. Het is nogal gewaagd om als niet expert
hier aan te gaan staan. Aan de andere kant denk ik wel dat ieder mens
voldoende vanuit zijn eigen levenservaring zou moeten kunnen putten om
hier aan te gaan staan. Het doel van dit stuk is niet om een cynisch
betoog te houden over de staat van onze maatschappij.
"oneindige" economische groei
Alle nieuwsberichten van economische zijn positief getint wanneer een organisatie (zowel land als bedrijf) een positieve financiële ontwikkeling (lees: winst) doormaakt. De omzet neemt toe, de kosten nemen af, de winst groeit. Uiteraard is daar niets mis mee als dat een gevolg is van goede bedrijfsvoering. Nu is alleen "goede bedrijfsvoering" een rekbaar begrip als je alleen kijkt naar het resultaat van dat proces: winst.
Voor mij is goede bedrijfsvoering een gedreven organisatie die alles doet binnen haar kunnen om toegevoegde waarde te leveren aan de klant. De belangrijkste drijfveer van deze organisatie is niet het voortbestaan van zichzelf (continuïteit), maar de toegevoegde waarde voor de klant (kwalitatieve productie). Ik kies er expres voor om continuïteit ondergeschikt te maken aan kwalitatieve productie, omdat in mijn ogen een organisatie hieraan geen bestaansrecht kan ontlenen.
De nadruk van berichtgeving over de ontwikkeling van organisaties zou in mijn ogen dus moeten liggen op de kwalitatieve productie van die organisatie en minder op een resultaat van dat proces: winst. Dit is namelijk een kwantitatieve meting en geen kwalitatieve meting. Wat deed de organisatie om van toegevoegde waarde te zijn voor haar klant.
vervangen in plaats van reparatie: "weggooi-mentaliteit"
Een ander aspect wat ik moeilijk vind, is de mentaliteit om apparaten te vervangen in plaats van te repareren. In mijn ogen wordt dit veroorzaakt door: het relatief goedkope aanbod van alternatieven, de gemakzucht van de consument en de toenemende integratie of complexiteit van de producten, waardoor reparatie relatief kostbaar is.
Reclame (denk aan schreeuwende marktlui) en de zoektocht naar efficientere productievormen zijn van alle tijden, maar ik constateer dat deze hun doel nu voorbij streven. Want wat is de toegevoegde waarde van een overdaad aan productkeuzes? Schijnbare productkeuzes, want reclame is tegenwoordig zo effectief dat ik een minder goede beleving ervaar bij kwalitatief gelijkwaardige producten die minder of zelf niet bekend zijn.
Massaproductie heeft ons veel welvaart gebracht, dat valt niet te ontkennen. Het enorme aanbod van producten, maakt dat we eenvoudig kunnen beschikken over hulpmiddelen die ons leven aangenamer en makkelijker maken. De keerzijde is dat dit aanbod verspilling in de hand werkt: het is vaak goedkoper om een apparaat te vervangen dan deze te repareren. Deze apparaten worden afgedankt, hoewel deze, soms zelf volledig, nog functioneren.
Een volgende ontwikkeling is in mijn ogen een productie die zo efficiënt mogelijk is, maar wel erop is gericht dat producten eenvoudiger zijn te repareren en verbeteren. Kortom: bedrijven die doen aan productvernieuwing in plaats van nieuwe producten.
Daarnaast onderschrijf ik ook het effect van reclame op mensen. Het belangrijkste doel hiervan is het aanspreken van een (nog) (niet) bestaande behoefte om mensen te bewegen producten of diensten aan te schaffen. Mede door psychologische studies zijn wij hier zo goed in geworden, dat mensen geconditioneerd lijken om steeds het nieuwste van het nieuwste te willen bezitten. Hoewel ik er van overtuigd ben dat ook de bezitterigheid van de mens hier een rol in speelt.
De kwaliteit van reclame zou meer ingezet kunnen worden om mensen bewust te maken van de duurzaamheid en kwaliteit van producten in plaats van misbruik te maken van de menselijk natuur om meer te kunnen verkopen. Hierbij moet ik wel de kanttekening maken dat mensen ook verantwoordelijkheid dragen bij hun aankoopgedrag.
Ik ben benieuwd hoe anderen hierover denken!
woensdag 17 juni 2015
maandag 23 maart 2015
The essence of programming
Programming is seen as the next step after reading and writing. So why is that?
The development of writing was essential in documenting and storing knowledge previously only tought through speech. It gave us the means of telling others what we know, without having to be in direct contact with another: we did not have to be in the place nor the same room.
So how does programming correlate to writing? First of all you need to understand what it means to program. As a programmer you instruct a computer to perform certain tasks through the use of a programming language, that is what you do, but in my opinion that is not what it means to be a programmer. To be able to tell a computer what to do, one needs to know how to do that, but foremost one need to interpretate and understand the process or part of reality that needs to be explained to a computer. In my view the essence of programming is the ability to formalise your interpretation of reality. So it is not so much about writing code, but more about interpretation, mapping and formalising reality. You could compare it to the formalisation of music through music sheets.
As writing is the means of documenting knowledge, programming is the skill of explaining it in a way that is efficient and easy to understand by both man and machine.
The development of writing was essential in documenting and storing knowledge previously only tought through speech. It gave us the means of telling others what we know, without having to be in direct contact with another: we did not have to be in the place nor the same room.
So how does programming correlate to writing? First of all you need to understand what it means to program. As a programmer you instruct a computer to perform certain tasks through the use of a programming language, that is what you do, but in my opinion that is not what it means to be a programmer. To be able to tell a computer what to do, one needs to know how to do that, but foremost one need to interpretate and understand the process or part of reality that needs to be explained to a computer. In my view the essence of programming is the ability to formalise your interpretation of reality. So it is not so much about writing code, but more about interpretation, mapping and formalising reality. You could compare it to the formalisation of music through music sheets.
As writing is the means of documenting knowledge, programming is the skill of explaining it in a way that is efficient and easy to understand by both man and machine.
vrijdag 24 augustus 2012
Het internet: waar ben ik eigenlijk?
Tijdens het schrijven van mijn vorige post bedacht ik mij dat het eigenlijk wel belangrijk is om eens uit te leggen hoe het internet in elkaar steekt. Uiteraard weet iedereen wel zo'n beetje wat het internet is: het komt binnen via de kabel of telefoon en je kunt er van alles op terugvinden en downloaden. Wellicht is dat toch wel wat kort door de bocht.
Het internet zelf is eigenlijk niets meer dan een enorme hoeveelheid aan elkaar geknoopte computers. Dit zijn uiteraard de huis-tuin-en-keuken computers, maar veel apparaten die je tegenwoordig kunt kopen zijn klaar voor het internet of in ieder geval vrij eenvoudig ermee te verbinden. Denk aan mobiele telefoons, maar ook televisies, printers tot complete huizen kunnen worden aangesloten. Hoe kunnen al deze apparaten elkaar vinden? En wat voorkomt dat een document bedoelt voor mijn printer niet bij de buurman wordt afgedrukt?
De adressering op het internet
De kern van alle communicatie tussen die verschillende apparaten wordt gevormd door diverse protocollen. Een protocol is niets meer dan een verzameling afspraken over hoe communicatie moet verlopen. Net als bij een gesprek tussen mensen zijn er regels nodig over hoe deze gesprekken moeten verlopen. Alles wat je via het internet doet, van het versturen van een document aan je collega tot het bekijken van een filmpje op YouTube is mogelijk door verschillende protocollen. Om terug te komen op de vraag hoe al de apparaten elkaar kunnen vinden, wil ik één protocol uitlichten: het Internet Protocol of IP. Het beste kun je deze vergelijken met de afspraken die zijn gemaakt over telefoonnummers. Elk telefoonnummer is zo opgebouwd dat je er aan kunt zien in welk land, welke gemeente en uiteindelijk bij welk toestel het nummer hoort. Internet adressen zijn op een vergelijkbare manier wereldwijd verdeeld. Doordat er afspraken zijn gemaakt over de manier waarop apparaten een adres krijgen, kunnen deze adressen eenvoudig worden teruggevonden komen berichten op de juiste bestemming aan.
Te weinig adressen
Nu kun je je voorstellen dat met zo veel verschillende apparaten die een adres willen op het internet er vrij snel geen adressen beschikbaar meer zijn. Tot nu toe was het mogelijk om met wat slimme trucs veel meer apparaten met het internet te verbinden dan oorspronkelijk mogelijk was. De meeste gebruikte truc zorgt ervoor dat mensen thuis en bedrijven meerdere apparaten met hetzelfde adres op internet bekend zijn. Dit werkt doordat er een toegewijde "postbode" bij de centrale brievenbus wacht op binnenkomend verkeer. Doordat hij in een notitieblok heeft bijgehouden naar wie er een bericht is verstuurd, weet hij ook wie er op een antwoord wacht. Een bijkomend voordeel van deze oplossing is dat alle apparaten die "achter" de postbode staan niet direct met internet communiceren en dus ook niet direct door kwaadwillenden bereikt kunnen worden. Op die manier worden zij dus enigszins beschermt tegen aanvallen van buitenaf.
IP versie 4 en IP versie 6
Het huidige internet is voor het overgrote deel alleen bereikbaar via "verouderde" IP adressen, de versie van deze manier van adresseren is versie 4 of IPv4. Inmiddels is het zo dat alle IPv4-adressen zijn gereserveerd. In 2006 zag men dit al aankomen en is er een nieuw voorstel geschreven voor het schrijven van de internet adressen (IPv6). Het probleem hierbij is dat deze nieuwe manier zó anders is dat je vanaf een apparaat met alleen een oud adres geen berichten kunt sturen naar een apparaat met een nieuw adres. Denk als voorbeeld aan telefoons met alleen getallen om een nummer mee te bellen, daarnaast kan deze telefoon alleen naar nummers met tien getallen bellen. Met nieuwe telefoons kun je zowel letters als cijfers gebruiken en kun je naar nummers van twintig karakters bellen. Deze nieuwe nummers kun je niet bellen vanaf de oude telefoon. Naar verwachting zullen beide manieren van adresseren lange tijd naast elkaar blijven bestaan, dit komt voornamelijk omdat er voor mensen met een oude adressering geen echte reden is om over te stappen, iedereen die zij willen bereiken gebruikt waarschijnlijk ook de oude adressering. Daarnaast is het niet gratis om over te stappen, omdat bijvoorbeeld ook de eerder genoemde "postbode" bij de deur vervangen moet worden.
Het internet zelf is eigenlijk niets meer dan een enorme hoeveelheid aan elkaar geknoopte computers. Dit zijn uiteraard de huis-tuin-en-keuken computers, maar veel apparaten die je tegenwoordig kunt kopen zijn klaar voor het internet of in ieder geval vrij eenvoudig ermee te verbinden. Denk aan mobiele telefoons, maar ook televisies, printers tot complete huizen kunnen worden aangesloten. Hoe kunnen al deze apparaten elkaar vinden? En wat voorkomt dat een document bedoelt voor mijn printer niet bij de buurman wordt afgedrukt?
De adressering op het internet
De kern van alle communicatie tussen die verschillende apparaten wordt gevormd door diverse protocollen. Een protocol is niets meer dan een verzameling afspraken over hoe communicatie moet verlopen. Net als bij een gesprek tussen mensen zijn er regels nodig over hoe deze gesprekken moeten verlopen. Alles wat je via het internet doet, van het versturen van een document aan je collega tot het bekijken van een filmpje op YouTube is mogelijk door verschillende protocollen. Om terug te komen op de vraag hoe al de apparaten elkaar kunnen vinden, wil ik één protocol uitlichten: het Internet Protocol of IP. Het beste kun je deze vergelijken met de afspraken die zijn gemaakt over telefoonnummers. Elk telefoonnummer is zo opgebouwd dat je er aan kunt zien in welk land, welke gemeente en uiteindelijk bij welk toestel het nummer hoort. Internet adressen zijn op een vergelijkbare manier wereldwijd verdeeld. Doordat er afspraken zijn gemaakt over de manier waarop apparaten een adres krijgen, kunnen deze adressen eenvoudig worden teruggevonden komen berichten op de juiste bestemming aan.
Te weinig adressen
Nu kun je je voorstellen dat met zo veel verschillende apparaten die een adres willen op het internet er vrij snel geen adressen beschikbaar meer zijn. Tot nu toe was het mogelijk om met wat slimme trucs veel meer apparaten met het internet te verbinden dan oorspronkelijk mogelijk was. De meeste gebruikte truc zorgt ervoor dat mensen thuis en bedrijven meerdere apparaten met hetzelfde adres op internet bekend zijn. Dit werkt doordat er een toegewijde "postbode" bij de centrale brievenbus wacht op binnenkomend verkeer. Doordat hij in een notitieblok heeft bijgehouden naar wie er een bericht is verstuurd, weet hij ook wie er op een antwoord wacht. Een bijkomend voordeel van deze oplossing is dat alle apparaten die "achter" de postbode staan niet direct met internet communiceren en dus ook niet direct door kwaadwillenden bereikt kunnen worden. Op die manier worden zij dus enigszins beschermt tegen aanvallen van buitenaf.
IP versie 4 en IP versie 6
Het huidige internet is voor het overgrote deel alleen bereikbaar via "verouderde" IP adressen, de versie van deze manier van adresseren is versie 4 of IPv4. Inmiddels is het zo dat alle IPv4-adressen zijn gereserveerd. In 2006 zag men dit al aankomen en is er een nieuw voorstel geschreven voor het schrijven van de internet adressen (IPv6). Het probleem hierbij is dat deze nieuwe manier zó anders is dat je vanaf een apparaat met alleen een oud adres geen berichten kunt sturen naar een apparaat met een nieuw adres. Denk als voorbeeld aan telefoons met alleen getallen om een nummer mee te bellen, daarnaast kan deze telefoon alleen naar nummers met tien getallen bellen. Met nieuwe telefoons kun je zowel letters als cijfers gebruiken en kun je naar nummers van twintig karakters bellen. Deze nieuwe nummers kun je niet bellen vanaf de oude telefoon. Naar verwachting zullen beide manieren van adresseren lange tijd naast elkaar blijven bestaan, dit komt voornamelijk omdat er voor mensen met een oude adressering geen echte reden is om over te stappen, iedereen die zij willen bereiken gebruikt waarschijnlijk ook de oude adressering. Daarnaast is het niet gratis om over te stappen, omdat bijvoorbeeld ook de eerder genoemde "postbode" bij de deur vervangen moet worden.
dinsdag 21 augustus 2012
Een cookie van eigen deeg: vriendelijkheid, veiligheid en veelzijdigheid tegenover privacy
Hoewel geen normale web gebruiker ze weet te vinden, zijn cookies toch een belangrijk onderdeel van het debat over privacy op internet. Ze maken het nu eenmaal mogelijk voor bedrijven om bezoekers te volgen en te begrijpen waarom ze hun website bezoeken en, misschien belangrijker, deze weer verlaten. Net zoals echte cookies laten ze namelijk een spoor van kruimels achter die eenvoudig zijn te volgen. Technisch een charmante oplossing voor meer gebruikersvriendelijkheid, die helaas ruimte laat voor onbedoeld gebruik.
Geen gebruiker wil bij elke handeling moeten bewijzen dat hij deze mag uitvoeren. Een applicatie die dit vereist is simpelweg onbruikbaar. Het web is echter zo ontworpen dat een web-applicatie direct vergeet wie of wat hem zojuist een verzoek stuurde. Op één of andere manier moet de gebruiker bij elk verzoek opnieuw vertellen wie hij is, zodat de server weet of hij het verzoek mag uitvoeren. Over het algemeen wordt dit opgelost door de gebruiker een unieke code of token te geven. Zodoende kan hij aangeven wie hij is, zonder dat er bij elk verzoek gebruikersnaam en wachtwoord nodig zijn. Technisch is het op een aantal manieren mogelijk het token terug te sturen, namelijk door deze:
Het grote nadeel wat aan deze oplossing kleeft, is dat de server iets kan opslaan bij de gebruiker wat dus automatisch bij elk verzoek wordt meegestuurd. Ook wanneer de gebruiker zelf geen handeling uitvoert binnen de web-applicatie. Omdat hiermee bezoekers gevolgd kunnen worden is dit een bonus voor bedrijven die reclame of andere inhoud willen afstemmen op een gebruiker. Door on-line te winkelen, zoeken of gewoon maar rond te klikken onthult de gebruiker onbewust een klein stukje van zijn identiteit. Uiteindelijk, door voldoende stukjes in elkaar te puzzelen, wordt het beeld van de gebruiker hiermee steeds gedetailleerder. Ik vermoed (en ik niet alleen) dat grote spelers soms meer van hun gebruikers afweten dan zijzelf...
Als ontwikkelaar zie ik dus een duidelijk voordeel aan cookies: ze helpen mij een veelzijdige, gebruikersvriendelijkere applicatie te ontwikkelen echter ben ik mij ook bewust van de "extra's" die hiermee gepaard gaan. Veel web-applicaties gebruiken om integere redenen cookies, bescherming van privacy zal hier dan ook nauwelijks relevant zijn. Het probleem zit in in websites en applicaties die hun gebruikers markeren en vervolgens over het web (achter)volgen (zogenaamde "trackers").
Als voorgestelde "oplossing" bestaat er tegenwoordig een "do-not-track" optie. Of dit gaat helpen valt nog maar te betwijfelen: de eigenlijke implementatie ervan ligt bij de websites en applicaties die juist gebaat zijn hun bezoekers te volgen. De vraag is dus of deze ongewenste volgers de privacy van hun bezoekers zullen respecteren, wanneer ze daarmee waardevolle informatie moeten afstaan. Actieve bescherming van de privacy ligt, volgens mij, in eerste instantie bij de gebruiker zelf en daarmee bij het middel wat hij gebruikt: de browser.
Gelukkig bestaan er voor browser veel uitbreidingen die de gebruiker helpen om hun privacy te beschermen. Op dit moment gebruik ik zelf PrivacyChoice Trackerblock. Deze add-on is weliswaar alleen voor Firefox beschikbaar, maar ik verwacht dat voor andere browsers er vergelijkbare uitbreidingen bestaan.
Geen gebruiker wil bij elke handeling moeten bewijzen dat hij deze mag uitvoeren. Een applicatie die dit vereist is simpelweg onbruikbaar. Het web is echter zo ontworpen dat een web-applicatie direct vergeet wie of wat hem zojuist een verzoek stuurde. Op één of andere manier moet de gebruiker bij elk verzoek opnieuw vertellen wie hij is, zodat de server weet of hij het verzoek mag uitvoeren. Over het algemeen wordt dit opgelost door de gebruiker een unieke code of token te geven. Zodoende kan hij aangeven wie hij is, zonder dat er bij elk verzoek gebruikersnaam en wachtwoord nodig zijn. Technisch is het op een aantal manieren mogelijk het token terug te sturen, namelijk door deze:
- op te nemen in het pad die de gebruiker opvraagt
- met behulp van JavaScript aan het verzoek toe te voegen
- op te slaan als cookie, die met elk volgend verzoek aan de web-applicatie automatisch wordt meegestuurd
Het grote nadeel wat aan deze oplossing kleeft, is dat de server iets kan opslaan bij de gebruiker wat dus automatisch bij elk verzoek wordt meegestuurd. Ook wanneer de gebruiker zelf geen handeling uitvoert binnen de web-applicatie. Omdat hiermee bezoekers gevolgd kunnen worden is dit een bonus voor bedrijven die reclame of andere inhoud willen afstemmen op een gebruiker. Door on-line te winkelen, zoeken of gewoon maar rond te klikken onthult de gebruiker onbewust een klein stukje van zijn identiteit. Uiteindelijk, door voldoende stukjes in elkaar te puzzelen, wordt het beeld van de gebruiker hiermee steeds gedetailleerder. Ik vermoed (en ik niet alleen) dat grote spelers soms meer van hun gebruikers afweten dan zijzelf...
Als ontwikkelaar zie ik dus een duidelijk voordeel aan cookies: ze helpen mij een veelzijdige, gebruikersvriendelijkere applicatie te ontwikkelen echter ben ik mij ook bewust van de "extra's" die hiermee gepaard gaan. Veel web-applicaties gebruiken om integere redenen cookies, bescherming van privacy zal hier dan ook nauwelijks relevant zijn. Het probleem zit in in websites en applicaties die hun gebruikers markeren en vervolgens over het web (achter)volgen (zogenaamde "trackers").
Als voorgestelde "oplossing" bestaat er tegenwoordig een "do-not-track" optie. Of dit gaat helpen valt nog maar te betwijfelen: de eigenlijke implementatie ervan ligt bij de websites en applicaties die juist gebaat zijn hun bezoekers te volgen. De vraag is dus of deze ongewenste volgers de privacy van hun bezoekers zullen respecteren, wanneer ze daarmee waardevolle informatie moeten afstaan. Actieve bescherming van de privacy ligt, volgens mij, in eerste instantie bij de gebruiker zelf en daarmee bij het middel wat hij gebruikt: de browser.
Gelukkig bestaan er voor browser veel uitbreidingen die de gebruiker helpen om hun privacy te beschermen. Op dit moment gebruik ik zelf PrivacyChoice Trackerblock. Deze add-on is weliswaar alleen voor Firefox beschikbaar, maar ik verwacht dat voor andere browsers er vergelijkbare uitbreidingen bestaan.
Welkom
Nieuwe technologieën worden vaak gezien als iets wat beangstigt: computervirussen die je (huis)werk vernietigen, "sociale" netwerken die mensen van elkaar vervreemden of onzichtbare spionage, zelfs kunstmatige intelligentie wat het leven verwoest. Gek, want dit is eerder het gevolg van hoe mensen zelf de technologie gebruiken in hun leven en niet van technologie op zich. Of beter gezegd: doordat mensen niet begrijpen wat ze doen, stuitten ze vaak op ongewenste bijwerkingen.
Volgens mij blijven er daarom drie mogelijkheden:
Volgens mij blijven er daarom drie mogelijkheden:
- Je stopt met het gebruik van technologie
- Je gaat door op de weg die je bent ingeslagen
- Je probeert de technologie te begrijpen en besluit dan waar het voor jou het beste geschikt voor is
Abonneren op:
Posts (Atom)